O co w tym chodzi?

Zapewne nie jedna z nas Mam w swoich kulinarnych podbojach przygotowywała ciasto drożdżowe i wie, że aby wyszło idealne warto stosować się do kilku zasad. Jedną z kluczowych zasad jest sposób wyrabiania. Zagniatając ciasto drożdżowe musimy wykonać dosyć stanowcze, pewne ruchy „do środka” dzięki temu wtłaczamy powietrze do środka ciasto wychodzi puszyste.

Tak też jest z naszymi maluszkami przy pielęgnacji. Chcąc np.: podnieść dziecko wtłaczamy je na nasze przedramię. Nie ciągniemy, nie pchamy obojętnie tylko właśnie jak ciasto drożdżowe, od zewnątrz do środka 🙂 przetaczamy stanowczym, spokojnym i takim naprawdę wyważonym ruchem. Nie na siłę i bez pośpiechu.

Ooo i kolejna rzecz. Cisto drożdżowe potrzebuje czasu. Dzieci też. Pośpiech jest nie wskazany, bo nic dobrego z tego nie będzie. Jeśli drożdże nie będą miały czasu wystarczająco długo popracować, ciasto nie urośnie i będzie zakalec.

Malec jeśli nie będzie miał czasu poczuć się w ruchu bezpiecznie, doświadczyć początek, przebieg i koniec, to też nie będzie z tego powodu zbytnio szczęśliwy. Może się prężyć, płakać i napinać. Z tego nic dobrego nie będzie. Ale jeśli zwolnimy, damy szanse dziecku być z czasem współodpowiedzialnym za ruch to będzie mu łatwiej. Wykorzysta te dobre doświadczenia, które mu dajemy i pięknie „urośnie”, a my nie będziemy się martwić :

Tu nic się nie da na chybcika. Można powiedzieć „co nagle to po diable”. Szybkość, bylejakość i pośpiech zarówno przy pieczeniu ciasta drożdżowego jak i w opiece nad niemowlęciem nie służy niczemu dobremu.